Wprowadzenie: Unterschied zwischen den Versionen

Version vom 24. November 2015, 12:03 Uhr

II połowa XX wieku w Polsce, będącej krajem socjalistycznym, była czasem przeżywania kryzysu ideologicznego, gospodarczego oraz politycnego. Na tle ideologicznym powoli uwidaczniał się proces destalinizacji systemu, w którym to przywódca sowiecki, Józef Stalin, dopuścił się licznych wypaczeń. Opozycja polskiej sceny politycznej nie miała realnego wpływu na władzę, a przejawy sprzeciwu były natychmiast karane. Rozpoczęto także proces inwigilacji i zastraszania społeczeństwa, szykanowanie instytucji Kościoła katolickiego (aresztowanie prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego). W trudnej sytuacji znalazła się również polska gospodarka, do czego przyczyniły się wydarzenia rozpoczęte w czerwcu 1956 roku. Strajki robotnicze wybuchły w Zakładach im. Józefa Stalina w Poznaniu, a następnie w innych fabrykach kraju. ich hasłem przewodnim było "chcemy chleba i wolności".

Rok 1968 w Polsce to splot trzech przeplatających się zdarzeń. Związane one były z zawiedzionymi nadziejami pokładanymi w Władysławie Gomułce, który przejął władzę w 1956 r. w wyniku wydarzeń czerwcowych w Poznaniu. Porównać je można z protestami robotników NRD trzy lata wcześniej. Sytuację tę określa się końcem stalinizmu w Polsce i początkiem odwilży, jak również początkiem własnej drogi do socjalizmu forsowanej przez I sekretarza PZPR. Nie trwała ona jednak długo.

Władysław Gomułka przemawia na wiecu w 1956 r.